مقاومت الکتریکی عبارت است از مخالفتی که اجسام در مقابل عبور جریان الکتر یکی از خود نشان می دهند. هادی ها نسبت به عایق ها جریان الکتر یکی را به راحتی از خود عبور می دهند و مقاومت زیادی از خود نشان نمی دهند.
در حدود سال های 1800 یک دانشمند آلمانی به نام گئورگ سیمون اهم آزمایش هایی در مورد مدارها و هادی ها انجام داد و نکات مهمی را در مورد ماهیت مقاومت الکتر یکی کشف کرد. برای قدردانی از این شخص، واحد مقاومت به نام اهم نامیده شده است.
مقاومت الکتر یکی مخصوص، مقاومت الکتر یکی جسمی به طول یک متر با سطح مقطع یک میلی مترمربع است. عوامل مؤثر بر مقاومت الکتریکی هادی ها عبارت اند از :
مقدار جریان الکتر یکی به تعداد الکترون های آزاد موجود در سیم بستگی دارد ؛ بنابراین با افزایش سطح مقطع هادی تعداد الکترون های آزاد بیشتر می شود. تا مقدار بیشتری جریان الکتر یکی بتواند از آن عبور کند.
یک قطعه مس به ارتفاع 2 و عرض 1 سانتی متر در محل اندازه گیری جریان الکتر یکی دو برابر قطعه مسی به ارتفاع 1 و عرض 1 سانتی متر الکترون آزاد قابل دسترسی دارد. پس مس به ارتفاع دو برابر، دو بار بیشتر جریان را هدایت می کند. چنانچه پهنای قطعه مسی که به کار می برید دو برابر باشد، قابلیت هدایت آن دو برابر و مقاومت آن نصف می شود .
در یک قطعه هادی بلند، تعداد بیشتری الکترون آزاد وجود دارد ولی الکترون های آزاد اضافی در طول سیم، در اندازه گیری جریان الکتر کیی داخل نمی شوند. در واقع هر طول معین از هادی، مقدار معینی مقاومت الکتر یکی دارد و هرچه سیم طویل تر باشد ، مقاومت الکتر یکی آن نیز بیشتر است.
اگر طول یک سیم را زیاد کنیم، مقاومت آن زیاد می شود و برعکس، اگر طول سیم را کمکنیم، مقاومت آن کم می شود.
اگر طول سیم را مثاً دو برابر کنیم، مقاومت آن را دو برابر کرده ایم، پس مقاومت یک سیم با طول آن نسبت مستقیم دارد.
همچنین می توان با اضافه کردن سطح مقطع مقاومت را کم کرد و با کم کردن سطح مقطع بر مقاومت افزود. اگر سطح مقطع سیم را دو برابر کنیم، مقاومت آن نصف می شود. در نتیجه می گو ییم مقاومت با سطح مقطع نسبت عکس دارد